Kırık’ın mümtaz okuyucusu, yoldaşı;
sözlerime bu deyişle başlamayı uygun gördüm; çünkü, Kırık bir yoldaş meclisinde peydah oldu ve okuyucu yoldaşlarıyla varlığını sürdürebilir..

Anksiyete değerlerimizin tavan yaptığı bir yılı geride bıraktık beraber.. Çift medikal maske takmak zorunda olmak ve bu yüzden gözlük camlarımın buharlanması ya da pandemi gerçeği bunlar yormuyor beni.. Döviz kurları yükselişte, havaya bile zam geliyor.. Değeri artmayan tek şey varsa yeryüzünde ademdir sanırım. Bir sana bana zam gelmedi sevgili okur, bir bizim değerimiz artmıyor.. Hal böyleyken insan insana değer verse en azından.. Ama hayır… İşte bu beni yoruyor. Beni asıl yoran beşer aslında.

Biraz huysuz olabilirim bu yüzden, çok da seçiciyim artık insan konusunda, hatta azıcık bencil ve kendini daha çok düşünen bir birey olma yolundayım kimse darılmasın. Bazen yönünü, yolunu kendi bulmalı insan; pusula olmadan hele beşeri pusulası etmeden.. Fakat her ne olursa olsun insan, insan arıyor, yoldaş istiyor yanında. Sanırım bu da yeni dünyanın yeni hastalığı; bir çiçeğin güneşi görmek için çektiği sancıya benzemiyor mu?

Gerçekten dünya değişiyor mu yoksa bu süreç sonunda başka abuk sabuk bir düzen mi gelecek, varsa ömrümüz yaşayıp göreceğiz. Yeni yıl, yeni umutlar! Bu motto ile başlayalım derken geride bırakmak hatta unutmak istediğimiz yılın yeni versiyonu ile karşı karşıyayız adeta.

Evvel refîk, bade’l târik. der Araplar. “Önce yoldaş, sonra yol.”
En zor, en çetrefilli yolları bile kolaylaştıran ve güzelleştiren yoldaştır. Nitekim, en kolay yolu zorlaştıran da… Yola kiminle çıktığın, niye çıktığından daha önemlidir bazen. Hepimiz için gönülden bağlı yoldaşlar getirsin beraberinde gelecek günler..

Nice yeni sayılarda buluşmak ümidiyle sevgili refik…